Kemal UĞUR (1932 – 2014)
1932 yılında Gümüşhane’nin Kelkit ilçesinde, beş çocuklu Uğur ailesinin en küçük çocuğu olarak dünyaya geldi. Annesi Hediye Hafız Hatun’un ilmi terbiyesi ve babası Dursun Ağa’nın disiplini ile yetişti. Çocukluğu yazları Kelkit yaylalarında, kışları ise Trabzon’un Arafilboyu Mahallesi’nde geçti. Annesinin şefkati ve babasının kadirşinaslığı, onun duygusal gelişiminde önemli rol oynadı.
Öğrenim hayatına Trabzon Taksim Yeni İlkokulu’nda başladı ve Trabzon Erkek Sanat Okulu’nu bitirerek iş hayatına atıldı.
Askerlik hizmetini Güneydoğu Anadolu’da yapması, hasret, vuslat, sıla ve gurbet gibi temaların şiir dünyasına girmesinde etkili oldu. Uzun yıllar Trabzon, Samsun ve Ankara’da otomotiv, inşaat ve sendikacılık alanlarında çalıştıktan sonra 1989 yılında emekli oldu.
Emekliliğiyle birlikte, 1952 yılından beri sürdürdüğü edebiyat çalışmalarına daha fazla ağırlık verme fırsatı buldu. Yaşadıklarını şiirleştiren bir şair olarak tanınan Kemal Uğur, duru Türkçesi, yalın ve süsten uzak anlatımıyla halkın kolayca anlayıp benimseyebileceği eserler verdi. Halk edebiyatı çizgisindeki şiirlerinde aşk, vatan sevgisi, sıla özlemi, sevgiliye duyulan özlem, ölüm ve ahiret gibi konuları işledi.
Yayımlanmış Eserleri (Şiir Kitapları):
Birçok şiiri çeşitli sanatçılar tarafından bestelenmiştir.
Hayatı boyunca dört evlilik yapan ve bu evliliklerden dokuz çocuğu olan şair, yaşamının son yıllarını İstanbul Maltepe’de geçirdi ve 2014 yılında burada vefat etti.
Örnek Şiiri:
GÜLLER KURUMUŞ
Gönül bağım viran bahçem hazandır
Laleler, sümbüller güller kurumuş
Örenimde baykuş tarlam hozandır
Çağlayan dereler göller kurumuş
Tesellim kalmadı yastadır umut
Parlamaz güneşim önünde bulut
Sevda meydanının her yanı tabut
Sorsam da söylemez diller kurumuş
Efkârım içimde çelikten pençe
Yaşamda kaderim işkence çile
Izdırap sermayem hüzündür gece
Sevgiye uzanan eller kurumuş
Bir kere sormadı yanan özümü
Umutlarım artık tutmaz sözümü
Kemal’im beklerim yakın ölümü
Ulu çınarında dallar kurumuş
